Leparski Antoni (1874–1944), lekarz weterynarii, działacz gospodarczy, publicysta ekonomiczny. Ur. 10 IV w pow. Poniewież w gub. kowieńskiej. Był synem Józefa i Eugenii z Honwattów. Ukończył Szkołę Rolną w Poniewieżu i Dyneburgu, Instytut Weterynaryjny w Charkowie oraz kursy: bakteriologii, mięsoznawstwa i chłodnictwa w Petersburgu. W l. 1899–1914 L. pracował jako weterynarz, m. in. pełnił funkcję naczelnego lekarza weterynarii Okręgu Zaamurskiego Straży Pogranicznej. Równocześnie współpracował z Komitetem Chłodnictwa, był sekretarzem Rosyjskiej Izby Eksportowej, kierownikiem Biura Informacyjnego i zastępcą szefa Biura tejże Izby w Petersburgu. W l. 1904–5 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W czasie pierwszej wojny światowej służył w armii rosyjskiej, pełniąc w l. 1914–5 m. in. obowiązki naczelnego lekarza weterynarii II Korpusu Gwardii. W okresie pobytu w Rosji L. zainicjował następujące przedsięwzięcia gospodarcze: towarzystwo akcyjne dla eksploatacji bydła w Mongolii (1911), zaopatrzenie w mięso budującej się amurskiej kolei żelaznej (1912), syndykat cebulowy (1913), fabrykę konserw mięsnych na Syberii (1915), wyprawę do Mongolii dla zakupu bydła dla armii (1915).
W r. 1919 L. powrócił do kraju. W l. 1921–4 wchodził w skład Korpusu Oficerów Lekarzy Weterynarzy i doszedł do rangi podpułkownika rezerwy. W r. 1924 został przeniesiony do pospolitego ruszenia. W l. 1919–23 pracował w Komendzie Okręgowego Szpitala Koni Okręgu I. W r. 1922 był radcą kolegialnym formacji ewidencji Wydziału Weterynarii Departamentu Zdrowia Min. Spraw Wojsk. Obok tego L. zajmował się pracą społeczną. W l. 1919–22 był członkiem Naczelnego Komitetu i szefem Wydziału Samopomocy Społecznej Konfederacji Polskiej, członkiem Rady Ligi Obrony Ojczyzny, Rady Nadzorczej Tow. Rozwoju Życia Narodowego w Polsce. W l. 1923–39 należał do Tow. Szkół Pracy i był członkiem założycielem Tow. Wiedzy i Przyrody.
W Petersburgu L. wydał prace z zakresu przemysłu mięsnego w Rosji i na Dalekim Wschodzie, o chowie bydła mięsnego w Mongolii, o transporcie kolejowym bydła i mięsa i in. W Polsce ogłosił drukiem: Widmo bolszewizmu, Jak zbudować Polskę silną i szczęśliwą (W. 1920), Kwestia walutowa, zagadnienie skarbowości i program gospodarczy Polski (W. 1921), Na błędnej drodze. Rzecz z powodu ustawy o parcelacji i osadnictwie (W. 1925), Moralna odbudowa narodu. Projekt organizacji (Łomża 1925), Kryzys gospodarczy a ludzie pracy (W. 1932), Chłodnictwo w gospodarstwie narodowem Polski (O pozytywny program gospodarczy), (W. 1930). Ponadto L. złożył rządowi polskiemu następujące memoriały i projekty: Europa wobec niebezpieczeństwa zarazy morowej na bydło, Zagadnienia aprowizacyjne, Projekt zrealizowania za pośrednictwem loterii państwowej pożyczki budowlanej.
Ożeniony z Wojciechowską, był bezdzietny. Zginął rozstrzelany na terenie Teatru Wielkiego w Warszawie w czasie powstania 1944 r.
Rocznik oficerski, W. 1923, 1924 s. 1257; – Centr. Arch. Wojsk.: Akta personalne L-ego, 2898; – Informacje ustne W. Wilbikowej.
Zofia Grodek